Navy blue ballerina

W ubiegłą sobotę mieliśmy ogromną przyjemność gościć na ślubie i przyjęciu weselnym naszych przyjaciół - Ani i Adriana. To, że będziemy się z nimi cieszyć tym dniem wiedzieliśmy na dłuższy czas przed, ale że będę miała zaszczyt być tego oficjalnym świadkiem, to się nie spodziewałam :) Jako nie-zwykły gość czułam się w obowiązku szczególnie zadbać o swój wygląd, zwłaszcza oczywiście o sukienkę, koniecznie granatową, zgrywając się z kolorystyką genialnego garnituru Pana Młodego i detali w wystroju sali, kwiatów itd. Nie do końca wierząc w swoje umiejętności zaczęłam szukać sukienki w sklepach, ale nic, co można było dostać w kolorze granatu nie skradło mojego serca. Nieśmiało zaczęłam więc myśleć o uszyciu sobie sukienki, a wybór modelu spędzał mi sen z powiek. W końcu padło na tę jedyną, właściwą, wymarzoną... :) Nie będę ukrywać, że w wyborze bardzo pomógł mi blog Ani - Pracownia Stroju i sukienka, którą Ania uszyła sobie na pierwsze urodziny synka (TU), z kolei oryginał sukienki, kosztujący około 3 tys. zł. obejrzeć można na blogu pięknej Annabelle.

Ukrywać nie będę też, że oryginalna wersja tak mi się podoba, że mimo trudności nie zrezygnowałam z trudniejszych w uszyciu odkrytych pleców. Nie wyszło może dokładnie tak, jak w oryginale, ale z efektu jestem zadowolona.

Próbny model góry szyłam trzy razy, zanim zabrałam się za szycie ostatecznej wersji, która zyskała podszewkę z tej samej tkaniny, co wierzchnia warstwa. Cała góra wraz z podszewką góry, pasek w talii, a także biała podszewka spódnicy uszyte są z satyny bawełnianej. Mimo moich obaw nie błyszczy się i nie wygląda tanio jak jej poliestrowa koleżanka. Tiulowa część spódnicy składa się z pięciu warstw - 2 białych i 3 granatowych. Na tę chwilę szyciowych szczegółów Wam oszczędzę, zapraszam na zdjęcia :)

Podsumowanie:
Model: przód góry to przemodelowany model 122 z Burdy 11/2012, tył góry to model 128 z Burdy 9/2014 (oba zmniejszone do rozmiaru 34 lub nawet mniejszego), podszewka dołu z pełnego koła, tiulowe warstwy to zmarszczone prostokąty

Materiał: Satyna bawełniana z domieszką poliestru biała i granatowa, tiul (moim zdaniem półsztywny) biały i granatowy

Ilość materiału: Na samą sukienkę zużyłam 1,5 mb satyny białej, około 1 mb satyny granatowej (obie o szerokości około 150 cm), 1,2 mb tiulu białego, 1,8 mb tiulu granatowego (oba o szerokości około 280 cm)

Wykorzystane maszyny i akcesoria: Domowa maszyna do szycia, overlock, fizelina, zamek kryty

Ekonomia szycia:

Koszt satyny - 18 zł/mb, koszt tiulu - 9,50 zł/mb. Koszt zużytego materiału to 46,50 zł, doliczając koszty wysyłki, zamek kryty i fizelinę wyszło jakieś 85-90 zł.
W trakcie szycia miałam ogromne wątpliwości, czy aby sukienka nie będzie zbyt wystawna, czy spódnica nie jest za bardzo obszerna, czy gorset wyjdzie tak jak powinien - ale ostatecznie, nie będąc przesadnie skromną, podoba mi się to, co udało mi się stworzyć :)

Dla tych zawiedzionych moją oszczędnością w opisie szycia zapraszam na drugą część posta, na niezainteresowanych gniewać się nie będę, jeśli nie przeczytają tekstu poniżej :)




Jeśli ktokolwiek kiedykolwiek chciałby porwać się na uszycie takiej sukienki, opiszę dokładnie moje zmagania. Niestety bez zdjęć całego procesu, bo na uszycie sukienki miałam mało czasu, na głowie tysiąc innych rzeczy, przez co kieckę kończyłam jeszcze w dniu wesela.

• Przód gorsetu w oryginale ma głęboki dekolt w szpic, a formowany jest jedynie pionowymi zaszewkami biegnącymi od talii. W żadnej z moich Burd nie znalazłam podobnego prostego modelu, nie trafiłam też na żaden darmowy wykrój, który można by pobrać. Musiałam więc radzić sobie sama. Wykorzystałam znany mi model z listopadowej Burdy z 2012 roku (szyłam z niego TĘ sukienkę), zmniejszając ją do rozmiaru 34 (ostatecznie skroiłam z zapasami 0,5 cm, szyjąc 1 cm od brzegu). Na przodzie wyrysowałam dekolt, uwzględniając 3,5-4 cm szerokości ramiączek, po czym kroiłam dwie oddzielne części przodu.
• Tył gorsetu wykroiłam podobnie jak przód - zmniejszając do rozmiaru 34 i z mniejszymi zapasami na szwy. Miejsca na wykroju, gdzie miały biec szwy boczne dopasowałam długością do części przodu (wiązało się z tym skrócenie o ok. 1 cm formy tyłu). Następnie układając obok siebie części tyłu pogłębiłam wycięcie, starając się otrzymać coś na kształt litery V, tak jak TU. Ten kształt byłby bardziej widoczny, jeśli pogłębiłabym dekolt jeszcze bardziej, ale wtedy nie mogłabym założyć biustonosza, co nie wchodziło w ogóle w grę :)
• Problem pierwszy pojawił się, kiedy zszyłam części przodu i tyłu, nałożyłam na siebie i okazało się, że dekolt brzydko odstaje. Najbardziej pomocne okazały się rady Sonaty, która w ogóle wspierała mnie bardzo w całym procesie szyciowym :) Co w takim przypadku zrobić? Ja to sobie uprościłam ;) Założyłam na siebie ciuch i spięłam szpilkami w małe zaszewki miejsca, w których odstaje dekolt i podkroje pach, a potem zmierzyłam, jak dużo materiału zebrałam i w jakiej odległości od ramienia/podkroju pachy te zaszewki wypadają. Na papierowej formie (najlepiej z półpergaminu) narysowałam linie biegnące od czubka zaszewki pionowej do dekoltu i pachy, dokładnie w takich samych odległościach od ramienia i podkroju pachy, co zaszewki na materiale. Te dwie nowe linie były środkami nowych zaszewek, które przeniosłam na papier - jeśli np. w zaszewkę zebrałam 3 cm materiału, to odmierzyłam od nowej linii po 1,5 cm w jedną i drugą stronę, połączyłam punkty z czubkiem zaszewki pionowej i wycięłam powstałą zakładkę. Skleiłam taśmą malarską, odrysowałam na nowo na papierze i poprawiłam linie dekoltu i podkroju pach. Jeśli postąpi się tak samo z obiema zaszewkami, powstanie nam duuuża zaszewka pionowa. Dzięki temu będzie to JEDNA zaszewka, a nie kilka :)
• Problem drugi wiązał się z ramiączkami - wycięłam zwykłe prostokątne paski i tak je do ramion przyszyłam. Zero wyobraźni ;) Na szczęście takie rzeczy można na sobie dopasować, ale bez pomocy manekina albo kogoś życzliwego będzie trudno :)
• Dostałam też radę, aby podkleić satynę fizeliną, co by ładnie formę trzymała. Podkleiłam więc całą wierzchnią warstwę góry sukienki, paska również. Dzięki temu rzeczywiście ładnie trzyma formę, ale to co średnio mi się podoba, to spiczaste zaszewki :) wyszło tak trochę retro :) Podobnie uszyłam część podszewkową (bez żadnych dodatkowych odszyć), przyszywałam najpierw na dekolcie przodu aż po końce ramiączek, ostębnowałam i zaprasowałam. Potem szyłam od ramiączek po dekolt tyłu, ale nie do końca - do miejsca, gdzie miały zostać wszyte ramiączka. Ramiączka te wywinęłam na prawą stronę, ułożyłam ładnie, zaprasowałam. Przyszyłam ramiączka do wierzchniej części tyłu (wypadło idealnie na szwie łączącym części tyłu), po czym do całości doszyłam podszewkę.
• Spódnicę szyłam posługując się tutorialem Beaty z bloga Szyję, bo kocham i potrafię. Według tego tutorialu spódnica ma mieć podszewkę z koła i 9 warstw tiulu o szerokości 280 cm. Ja wykroiłam 7 warstw tiulu, ale ostatecznie przyszyłam 5 - dwie białe i trzy granatowe. Wszystkie granatowe zszyłam na maszynie ściegiem prostym po szerokości, to samo zrobiłam z białymi. Zmarszczyłam je równo na długość paska i przyszywałam do wierzchniej, podklejonej części paska kolejno - najpierw granatowe, później białe, a na końcu biała podszewka z koła, obrzucona jedynie na overlocku. Pasek z doszytą spódnicą przyszyłam do zewnętrznej warstwy góry, drugą część paska - niepodklejoną przyszyłam do podszewki góry.
• Na środku tyłu wszyłam zamek kryty (wystarczył 30 cm), na spódnicy przyszywałam do wszystkich warstw jednocześnie. Wykończyłam sukienkę od środka przytwierdzając podszewkę do zamka i podwijając i przyszywając wewnętrzną część paska. Na spódnicy poniżej zamka zszyłam najpierw satynową podszewkę, chowając koniec zamka do środka, później zszyłam białe części, na koniec granatowe.
• Dół należało jeszcze wyrównać, bo po docinaniu długości do jakichś 55 cm zostały brzydko postrzępione brzegi.

W razie jakichkolwiek niejasności, w miarę możliwości służyć będę pomocą :)